angolino semi-tropicale

è sempre molto piacevole veder spuntare le nostre piccole palme di yuca.
da dei semplici "bastoni" interrati, alla fine cresce qualcosa.
abbiamo aspettato quasi due mesi, ma non importa il tempo bensì la temperatura. finalmente la pianta ha ritrovato un clima simile al suo di origine, tropicale, di febbraio.

occasione per riguardare le foto di febbraio, appunto. e sorrido alla differenza della terra, della luce, di coltivazione.
loro non hanno certo le canne per l'irrigazione a goccia, sono già contenti se piove (dal cielo). e forse non serve tanta acqua, l'aria è abbastanza umida.
hanno buoi per lavorare i campi, che riescono a passare con una precisione incredibile -direi quasi con delicatezza- fra le piccole piantine, per rincalzare e diserbare.
seminano un campo intero di yuca -mi ha detto anche più o meno quante piantine sono, ma chi si ricorda?- che deve dar da mangiare ad una famiglia per un anno intero.
noi al incontrario mettiamo giù 8 pezzetti, dei quali solo la metà è nata. mica lo facciamo per fame, ma per il bel ricordo e un pò per sfida al clima e alla terra.
per i contadini è una faccenda seria, noi in fondo continuiamo a giocare...e a guardare le belle piantine.

ik verheug me ook dit jaar weer wanneer ik de kleine palmkes van onze yuca-planten ontdek. uit simpele stokken die gewoon in de grond zijn gelegd groeit dan uiteindelijk toch iets.
we hebben er ongeveer 2 maanden op gewacht, maar waarschijnlijk doet de tijd er niet toe, dan wel de temperatuur: de planten hebben hun oorspronkelijk tropisch klimaat van februari gevonden.
reden om dan de foto's van -inderdaad- februari opnieuw boven te halen.
en ik glimlach bij het zien van de verschillen, andere grond, ander licht, andere arbeid.
voor ons is het uiteindelijk nog altijd een leuk speelgoed, voor hèn is het ernst. met een heel veld te zaaien moet een familie een jaar rondkomen. wij hebben er 8 geplant, waarvan er maar de helft is uitgekomen.